Hamileliğimin erken dönemlerinden beri gündemimizde değişmeyen bir konu vardı. O da bu çocuk neden hareket etmiyor. Hareket etse de ben neden hissedemiyorum du. Çok şükür artık çok net hissediyorum. O kadar ki yattığımda karnımdaki tekmesi gözle görülür halde. Ellerini koyduğunda babası da artık hissedebiliyor. Hala hareketlerini hissetmeye alışamadım. Her seferinde gözlerim doluyor. Her seferinde ilkiymiş gibi heyecanlanıyorum gülmeye başlıyorum. Bu aralar ismi takla güvercini. Sanırsın sürekli takla atıyor içerde.
Hamilelikte en önemli şeyin sabır olduğunu artık iyice öğrendim. Bulantılar ne zaman geçecek, ne zaman hissedebileceğim, ne zaman kalp atışını duyacağım, ne zaman ellerini görebileceğim, ne zaman cinsiyetini öğrenebileceğim. İşte bu soruların tek cevabı zamanı gelince. O yüzden önce sabretmeyi öğreniyorsun.
Hareketlerini hissetmeye başladıktan sonra sihirli bir değenek değdi sanki bana. Artık bir çok korkum ortadan kalktı. Doğumdan bile eskisi kadar çok korkmuyorum. 20. haftaların başından beri bu konuyu o kadar çok araştırdım ki ya zamanla alıştım, kanıksadım ya da bebeğimi hissedince başarabilirim gibi bir cesaret geldi.
Bu hafta ile ilgili olarak okuduğum en enteresan bilgi burum deliklerinin açılmaya başlaması. Bu zamana kadar kapalı olduğunu bilmiyordum. Bu yeni özellik onun dünyasında ne değiştir bilmem ama hep güzel kokular duysun diye dualarıma bir şey daha eklendi:) Şeffaf olan teninin kızarmaya başlaması ve daha çok bir bebeğe benzemesi de ayrı bir heyecan bu hafta için.
Yarın için şeker yükleme testim vardı. Ama gıcım işlerini ayarlayamadığı için randevuyu Pazartesi gününe aldım. O su nasıl bir şey, kolumu nasıl delik deşik ettiler Pazartesi günü anlatacağım.
Yorumlar
Yorum Gönder